Instead, we could be us, if we aren't now, who knows tomorrow? In recent years with the economic crisis there is a large increase in the number of homeless. Their number can not be determined only approximately. Where, before a few years walked unsuspecting, today we see as inverted kaleidoskop, "residues people," fallen like empty sacks corners beneath sheds, from apartment buildings arcades underneath anything that may offer little protection from the cold and Rain. We see them wrapped in dirty blankets and sleeping bags with unkempt beard and rotten teeth (new poor, unemployed, etc). Walking stoop to beg and muttering. Many with their head on the sidewalk, surrounded by us, we pass indifferent from beside them now and then giving any coin or just turning annoyed by the image in our head elsewhere. We have become insensitive to the daily picture of homeless and beggars and we consider it's normal, to accept every day and more, as well as our inability to help actively subverting this forfeiture.
Στη θέση τους θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς, κι αν τώρα δεν είμαστε ,ποιός ξέρει αύριο?
Τα τελευταία χρόνια με την οικονομική κρίση υπάρχει μεγάλη αύξηση του αριθμου των αστέγων. Ο αριθμός τους δεν μπορεί να προσδιοριστεί μόνο κατά προσέγγιση. Εκεί όπου πριν απο λίγα χρόνια περπατούσαμε ανυποψίαστοι, σήμερα βλέπουμε "υπολείματα ανθρώπων" , πεσμένους σαν άδεια σακιά σε γωνίες κάτω απο υπόστεγα ,απο στοές πολυκατοικιών, κάτω απο οτιδήποτε που μπορεί να προσφέρει λίγη προστασία απο το κρύο και τη βροχή . Τους βλέπουμε τυλιγμένους σε βρώμικες κουβέρτες και υπνόσακους με απεριποίητα γένια και σάπια δόντια ( νεόπτωχοι, άνεργοι) , να παραπατούν σκυφτοί και να ζητιανεύουν μουρμουρίζοντας . Πολλοί με το κεφάλι τους στο πεζοδρόμιο ,περικυκλωμένοι απο εμάς που περνάμε αδιάφοροι απο δίπλα τους δίνοντας πού και πού κανένα κέρμα ή απλά στρέφοντας ενοχλημένοι απο την εικόνα το κεφάλι μας αλλού. 'Εχουμε γίνει αναίσθητοι με την καθημερινή εικόνα των αστέγων και των ζητιάνων που τη συνηθίζουμε, τη θεωρούμε φυσιολογική, την αποδεχόμαστε κάθε μέρα και περισσότερο, όπως και τη αδυναμία μας να βοηθήσουμε έμπρακτα ανατρέποντας την κατάπτωση αυτή.
